Sardine in blik

Vandaag was toch wederom weer een enorme belevenis. Voor het eerst niet met Dennis op stap maar helpen in de keuken van het Steakhouse. Als vriend van de baas is misschien in Nederland al lastig maar in een land met aardig wat rangen en standen nog vele malen lastiger. Als je Spaans dan nog verre van optimaal is en het niveau van de mensen in de keuken ook niet van dien aard dat ze goed Engels spreken is het weer even wennen. Zeker als je ook al heel lang, veel te lang, niet meer hebt gewerkt.

Maar ik denk dat ik mijn best goed heb gedaan. Ik heb alles beetgepakt en er ook meteen een taalcursus van gemaakt waardoor de sfeer van angstig al snel omsloeg in collegiaal en lachen met elkaar. Na een half uur meteen op pad gegaan om boodschappen te doen en mijn eerste ervaring in de oh zo beroemde mini-vans van La Paz. En ik kan jullie vertellen dat dit wel weer eens wat anders is, zeker als ze deze mini-vans helemaal volstoppen met mensen en als je denkt dat er niemand bij kan dan stopt hij aan de kant en klapt men nog zitjes tevoorschijn waardoor ik met mijn niet Boliviaanse lengte ongeveer met mijn knieën tegen het dak van het busje zat. Gelukkig was het niet heel erg ver en kon ik even uitrekken om na de boodschappen hetzelfde ritueel terug weer te mogen ervaren.

Verder gegaan in de keuken met de voorbereidingen voor de lunch en de sfeer was goed. Ik ben gek op bbq-en maar de gril hier is wel van een andere orde. Bloed en bloed maar dan ook bloed heet is het in de ruimte waar het vlees wordt bereidt. En dan hielp ik vandaag overdag mee en stond er maar een van de hoogovens aan, in de avond gaat er nog een extra aan en dan moet je volgens mij van een andere planeet komen om daar te kunnen werken. Maar daar kan ik jullie spoedig waarschijnlijk snel meer over vertellen.

Later met de collega’s geluncht en hen verteld dat ik spoedig ook de lunch een keer voor hen zou gaan maken. Toen was het ijs helemaal gebroken, dat vond men zo leuk dat ze mij wel 100 keer bedankte. Ik hen aangegeven maar eerst mijn eten te moeten proberen voordat men zo blij reageert. Later werd het rustiger in de keuken en ben ik weer verder met de boekhouding gegaan. Dat was weer wat lastiger omdat je dan dingen doet die degene die daar al lang werken nog nooit hebben gedaan en ik opeens met hun loonstroken zit. Maar door hen erbij te betrekken en vragen te stellen over wat er op sommige bonnen stond omdat ik het wel in de juiste produktgroepen moest plaatsen had ik gelukkig weer de lachers op mijn hand en meteen weer Spaanse les. Kortom het was wederom een bijzondere dag.

Dennis had mij uitgelegd hoe ik met een TRUFI (gedeelde taxi) naar huis of in dit geval The Dubliner kon komen omdat hij daar nog aan het werk was, wij daar wat eten en ik met hem verder mee naar huis kan rijden. Dennis vangt mij meer dan geweldig op maar legt mij alles uit alsof er niets aan de hand is en het allemaal niets voorstelt. Dat heeft twee redenen, allereerst hij woont er al zeven jaar en vind het ook normaal en ten tweede wil hij het mij ook allemaal laten ervaren en lacht mij dan later uit: leuk hé omdat allemaal te ervaren amigo hahahaha.

Het moest dus heel eenvoudig zijn om op straat een trufi aan te houden. Allereerst moet ik zeggen dat het een godswonder is dat die auto’s nog rijden. Het was al donker maar zijn licht deed hij af en toe aan maar vervolgens weer uit. Maar ik loop nu vooruit op de zaken want nu vertel ik al dat ik in een trufi zat en dat had heel wat voeten in de aarde. Op het voorraam zitten borden geplakt waarop je kunt aflezen welke route zij rijden en er zouden er honderden rijden volgens Dennis en Rick. Nou ik kan je zeggen dat er wel duizenden reden, hun voorraam volgeplakt met borden zodat de bestuurder precies nog met één oog de weg kon zien maar allemaal zonder de naam van de wijk waar ik naar toe moest. Na een tijd gemanoeuvreerd te hebben tussen rijen, rijen en rijen met auto’s, busjes en alles wat heel veel zwarte wolken uit de uitlaat uitstoot zag ik het niet meer zitten en probeerde maar een normale taxi te nemen. Maar het leven moet niet te makkelijk zijn dus er was geen taxi die mijn richting op wilde gaan. Ik heb toen maar besloten te gaan lopen voorlopig want de snelheid van de auto’s waar ik toch al niet in mocht lag lager dan als ik zou gaan lopen. Maar goed op een gegeven moment kwam ik eindelijk auto’s tegen die de wijk waar ik naar toe moest op hun raam hadden staan maar ja je begrijpt het al. Van die auto’s waren de ramen al open en hing men al uit de ramen om zo met zoveel als mogelijk sardines in blik naar de betreffende wijk te kunnen reizen. Maar goed de aanhouder wint, uiteindelijk vond ik er 1 waar nog plek was en gelukkig nog de voorstoel ook want op de achterbank van deze oldtimer zaten al vier mensen. Ik wist dat de rit van circa een half uur 3,50 bol zou kosten (minder dan 40 cent) maar ik moest meteen het dubbele betalen. Nu is mij geleerd mij niet als gringo (blanke) af te laten zetten dus ik meteen gezegd dat dit niet klopte. Later begreep ik, omdat mijn Spaans gelukkig voorruit gaat, dat ik dubbel betaalde omdat er anders nog een persoon op de voorstoel kwam. En dat klopt, naast de voorstoel en achter de versnellingspook was nog een plankje bijgebouwd om zo makkelijker de voorstoel te kunnen delen. Ik had mijn rugzak mee met nogal wat spullen en daardoor zou het lastiger worden om er nog iemand bij te laten en moest ik dubbel betalen. Nou ik kan jullie zeggen met heel veel liefde dubbel betaald te hebben ondanks dat er vanaf de kant van de straat heel wat mensen kwaad riepen naar de chauffeur dat er nog ruimte was voorin.

Maar eind goed al goed, ik krijg zo lekker te eten en zal vervolgens moe maar zeer voldaan gaan slapen zodat ik morgen weer fris ben voor wat dan ook er weer op mijn pad zal gaan komen.

PS de auto op de foto was niet degene waar ik in zat, die was namelijk veel minder mooi.