Andes is anders.

Mochten jullie mijn verhalen te lang vinden, te veel slap gelul of wat dan maar ook dan raad ik jullie nu per direct aan dit stuk niet te gaan lezen. Ik doe mijn uiterste maar dan ook meer dan mijn uiterste best om het kort te houden maar hetgeen ik hier iedere dag, ieder uur, iedere minuut van de dag meemaak is zover van onze bed show, het is zo anders dan ik in had kunnen schatten dat ik het met veel plezier wil delen. Ook schrijf ik het zelf graag zodat ik dit later thuis terug kan lezen en de herinneringen weer naar boven kan halen. Niet dat ik mij nu ook maar enigszins voor kan stellen dat ik dit ga vergeten, ik moet wel echt zwaar dement worden voordat ik hetgeen ik nu dagelijks meemaak zal vergeten. Vanwaar deze introductie, dat kan ik heel duidelijk vertellen. Dit is dag 1 van een aantal dagen die gaan volgen zonder WIFI. Ik zal dus niet dagelijks of om de paar dagen met mijn verhaal komen maar in 1 keer met een langer stuk.

Dag 2 van de reis (dag 1 heb ik niet in waarbenjij.nu maar op FB geplaatst)

Als je denkt alles al gezien te hebben dan kan jij jezelf daar wel eens in vergissen. En ja hoor, Niels heeft zich daar dus weer eens ernstig in vergist. Vandaag hemelsbreed een kilometer of 100 gereden. Thuis deed ik daar afhankelijk van de weg 45 min tot een uur over. Vandaag hebben wij er een uur of vier/vijf over gedaan. Dennis en ik hebben zelfs twee keer gewisseld op deze korte trip, hij heeft 2 keer gereden en ik heb twee keer gereden. Ik heb mijn best gedaan om door te rijden maar ik ben niet boven de derde versnelling gekomen en Dennis evenmin. Degene die nu schuddend met zijn hoofd zit en denkt wat een watjes, ik nodig je per direct uit om dezelfde trip te komen doen en ik weet zeker dat je achteraf zult zeggen dat het niet sneller kon. Misschien kon het iets sneller maar niet als je rekening houdt met vrouw en zeer jonge kinderen achter in de auto. Kinderen die al iedere dag uren en uren van links naar rechts worden geslingerd in de auto.

Bespaar mij de grappige reacties over het volgende maar wij zijn vandaag uren en uren langs coca velden gereden. Was en heel speciaal gezicht om te zien hoeveel maar dan ook extreem veel van deze velden er zijn. Coca wordt hier in heel veel producten gebruikt en heeft dan ook nog niets met de drugs te maken. Zoals de reporter op Discovery ook al aangaf: een druif is ook nog geen wijn, dit gaat dat ook op voor de coca bladeren. Maar laten wij elkaar ook geen mietje noemen, de bladeren worden niet in deze hoeveelheden gemaakt om er alleen maar op te kauwen tegen hoogte ziekte of het om dezelfde reden veel als thee te drinken. Opvallend was ook dat er opeens heel veel auto’s zonder kenteken rondreden, auto’s die dus nooit dit gebied verlaten en politie die daar dus ook niet over begint tegen deze weggebruiker. Dit terwijl wij meerdere malen door de politie staande worden gehouden, papieren moeten laten zien waarom wij benzine op ons dak hebben of moeten betalen om door een dorpje te mogen rijden. In Nederland kunnen wij dit ons niet voorstellen, maar misschien meer als je in je achterhoofd houdt dat niemand hier geld heeft. Dat er binnenkort verkiezingen zijn voor de nieuwe (of dezelfde) president, dat hij ieder klein dorp een prachtig voetbalveld en of zwembad schenkt. Dat hij doet voorkomen tegen de coca boeren te zijn maar aan de andere kant zelf zo enorm maar dan ook zoveel aan deze handel verdient. Het is zo extreem dat zelfs de meest extreem droge humor van Monty Python hier niet tegen op kan.
Ieder dorpje waar wij door heen reden, overigens wordt het hier dorpje genoemd. Voor mij kwam het meer over als een verzameling van bakstenen maar de lat ligt hier aanzienlijk lager dan dat wij gewend zijn. Sterker nog, volgens mij ligt hier niet eens een lat. Maar terug naar wat ik wilde zeggen. Wat hier geweldig is geregeld, de vrouwen werken en de mannen doen niet of nauwelijks iets. In mijn ogen is in een land waar niets is geregeld en alles chaos is, de emancipatie in ieder geval wel goed geregeld. Maar als wij met twee auto’s door een dorpje (of een hoeveelheid van bakstenen) reden dan zag je iedereen lachen en of blij zijn. Ik vond dit als naieveling dus heel erg vriendelijk en gastvrij overkomen maar begreep pas later dat de gedachtes van de inwoners van bakstenencity heel anders waren. Die dachten dat vermoedelijk dat wij de Gringo’s waren die met benzine aankwamen dragen, benzine die zij nodig hebben om het proces van coca blaadje te veranderen in de poeder die zo ontzettend veel geld opbrengt. Ik ga nu stoppen over de dag van vandaag want heb nu al 6 beesten doodgedrukt op mijn computerscherm omdat zij op het licht afkomen. En omdat ik, hoe graag ik ook zou willen, toch niet kan overbrengen hoe geweldig ( en hoe gevaarlijk) de wegen ook waren die wij vandaag hebben gereden. Overigens zijn de beelden enger dan de werkelijkheid, de foto’s die wij namen van afgronden lijken zo veel enger dan het daadwerkelijk was. Het is niet zo eng om op een smal weggetje met een afgrond naast je een bus te passeren, zeker niet als het voor die ander gewoon dagelijkse kost is.

Dia tres

Vroeg in de morgen alweer wakker in ons super de luxe hostel waar wij 150 bol (minder dan 20 euro voor overnachting moesten betalen. Gisteren aan het eind van de middag kwam de derde familie bij ons en vertrokken wij vandaag dus met drie auto’s aan de reis.
De start was al indrukwekkend omdat het goot van de regen en je kunt je niet voorstellen hoe het water dan door de straten van zo’n dorpje kolkt. Stoepranden zijn hier ook zeker twee keer zo hoog als bij ons en binnen de kortste tijd veranderen de straten in stromende modderpoelen. Maar gelukkig was het feestdag op zondag en stonden de straten vol met toeterende auto’s en busjes dus duurde het zeker een half uur, mede omdat wij fout reden, om een klein dorpje uit te komen met zijn allen.

Na een uur of twee rijden, ik weet het niet meer precies bemerkte ik door de brandende lucht dat ik een wiel van de auto totaal aan gord had gereden. Het was niet eens een lekke band, de band was aan flarden en de rook kwam ervan af. Voelde ik dan niets, nee helemaal niets maar als je alleen maar over rotsblokken en keien rijdt heb je dat niet zo snel door. Op het moment dat wij de band aan het verwisselen waren in een bocht op dat smalle weggetje stopte er een auto en stapte er allemaal mensen uit, ik vond dat wat overdreven maar het bleek niet voor ons te zijn. Men stond over de richel te kijken en toonde ons dat er eerder in de ochtend een auto het ravijn in was gereden. En ja hoor, een paar honderd meter lager zag je in de rivier een auto liggen, slotsom 1 dode en 1 zwaar gewonde. Enige schrik ontstond er wel bij Dennis en mij en het besef dat het goed was afgelopen bij ons. Band verwisseld en trip weer voortgezet. Regelmatig rij je door heel erg kleine dorpjes, dorpjes waar wij erg veel bekijks hebben en door de mobiliefoon riep een medereiziger ook; it looks like the circus is in the town. In één van die dorpjes werd degene die voorop reed aangesproken door een vrouwtje en wij zagen ook dat hij deze Lolita (naam van die vrouwen in hoepeljurken en bolhoedje) een lift gaf. Later hoorde wij van Paul dat zij naar het volgende dorp moest omdat er een mini van (taxibusje over de kop was geslagen met gewonden in haar familie tot gevolg. Dit om aan te geven hoe leuk de weggetjes zijn die wij dus over moeten deze dagen hahahaha. Een aantal dorpjes verder was het ook weer bijzonder want alle mannen liepen in pak (bijzonder want zij hebben echt geen cent te makken in deze dorpjes en je ziet ze het land nog ploegen met een paard) en met een trompet of trommel. Het werden er meer en meer en wij moesten ons daar met onze auto’s weer door heen zien te wurmen. Zij een attractie voor ons, wij voor hen.

Na nog een aantal uur gereden te hebben, hebben wij onze tenten opgeslagen langs de rivier. Kampvuur gemaakt en daar ons eten opgekookt. Kortom een heel maar dan ook heel erg bijzondere ervaring wederom.

Dag vier

Na een geweldige avond kamperen aan de rivier, geen camping gewoon eigen kamp opgeslagen begon het nieuwe avontuur en mijn god dat is het weer geworden. Ik zit nu in hotelkamer dit te typen. Wij zijn vandaag om 9.00 uur vertrokken en om 21.30 uur zit ik in mijn hotelkamer. In deze 12 uur durende trip waarvan je van Badhoevedorp naar Zuid Frankrijk kunt rijden hebben wij welgeteld 260 km afgelegd. En ik kan erbij vertellen dat wij daar nog voor hebben moeten vechten ook. Natuurlijk zijn wij onderweg gestopt maar soms was dat ook al noodzakelijk omdat wij elkaar moesten helpen bij bijvoorbeeld slipgevaar en om niet de afgrond in te glijden. Het Andes gebergte is zo groot, zo weids, zo verschrikkelijk indrukwekkend om te zien. Door de enorme omvang voel jij jezelf zo verschrikkelijk klein. Het is door mij niet te beschrijven wat wij vandaag weer hebben meegemaakt. Door de enorme hoogte verschillen veranderd het landschap continue, het ene moment denk je door de jungle te rijden, daar door bos, daarna door een steengroeve en vervolgens waan jij jezelf op de steppe. Vandaag zon gehad en reden wij door de stofwolken van de voorganger en daarna was het zo glad dat wij echt heel erg voorzichtig moesten zijn om niet weg te glijden. Wij hebben de tafeltjes uitgeklapt voor onze lunch op 3600 meter hoogte maar zijn ook heel erg veel lager door een rivierbedding gereden en letterlijk door de rivier gereden omdat wij toch echt aan de andere kant de berg weer op moesten. Wij zijn door weggetjes gereden die wij thuis nog te smal zouden vinden om lopend de hond uit te laten. Nadat wij onze auto’s hadden bijgetankt middels de brandstof op ons dak moesten wij nog een paar uur verder om in de stad te komen waar ik nu in bed dit verhaal lig te tikken. Het waren een paar zware laatste uren. Want wij moesten nog steeds over die smalle weggetjes maar het werd nu wel pikke en pikke donker en op 4300 meter hoogte ook nog eens door de mist. Kortom het was weer 1 grote, heel heel erg grote belevenis.

Het is nu 00.10 uur hier, ik zou er nog veel en veel meer over kunnen vertellen maar mijn ogen vallen bijna dicht dus ik ga lekker slapen. Morgen hoeven wij maar een uur of twee te rijden richting de jungle. Daar gaan wij morgen kijken om een boot te huren om de rivier op te gaan de volgende dag met onze kampeerspullen en om dan met die boot een dag later weer terug te komen. Kortom, zal ook weer een hele ervaring worden en krijgen jullie vast en zeker nog meer over te horen.