Mi pequeńo grande amigo

Als je dacht dat je na een aantal dagen gewend was aan het reilen en zeilen van een en ander dan had ik het uiteindelijk goed mis. Kwam met de taxi aan op een busterminal waar een bus of 60 stond en alle reizigers in een klein gebouwtje op zoek moesten naar de betreffende maatschappij. Tevens schreeuwde de personen van alle ondernemingen tegelijk door de hal welke bestemmingen je met die betreffende maatschappij kon bezoeken. Een aparte gewaarwording maar al met al verliep het uiteindelijk goed en werd al mijn bagage zonder problemen geaccepteerd.
Heel apart was overigens dat degene die mijn bagage in de taxi tilde bij het hostel geen fooi accepteerde en een heel klein vrouwtje bij de busonderneming (zij kwam niet verder dan mijn middel en had de 50 al ruim gepasseerd) die mijn koffer sjouwde ondanks mijn aanwijzingen dat dit echt niet nodig was evenmin. Ik wilde haar wat geld geven maar zij schudde nee en gaf aan dat het service was, super vriendelijk. Helemaal omdat zij er nou niet uitzag het heel erg breed te hebben.

De bus was wat ouder en minder comfortabel dan de andere maar eveneens prima stoelen. In het compartiment beneden in de bus waar 9 stoelen waren zat ik gezellig met kleurrijke Peruaanse vrouwen met bolhoedjes op die allemaal erg vriendelijk lachte.

Bij de douane werd ons wat toegeschreeuwd waaruit bleek dat wij ons bij de douane van Peru moesten melden, gelukkig had ik contact met een stel uit Engeland die al drie maanden door Peru reisde en het klappen van de zweep beter onder de knie hadden dan ik. De douane van peru verliep vlekkeloos en toen de brug over gestoken naar Bolivia. Daar konden wij in een heel oud en gammel gebouw achter nog iets van 200 mensen in de rij gaan staan. Op een gegeven moment gaf ik hen aan dat wij de enige waren met een geel papiertje (het doordruk velletje) terwijl alle anderen met een wit formulier stonden. Ook zei werden toen enigszins gespannen en snel nog maar een nieuw formulier gehaald en ingevuld. Na lang wachten en geduld hebben kwam het ook hier uiteindelijk allemaal weer goed behalve dat wij op zoek moesten naar de bus want ze vertellen je hier uiteraard niet waar zij gaan staan wachten. Maar ik zit dit nu in de bus te tikken dus ook die weer gevondenen hobbelen nu over een niet geasfalteerd weggetje Bolivia in.

Bovenstaande had is dus nog in de bus geschreven maar de daarop volgende uren heb ik nog wat geslapen en de laatste twee uur met mijn open van verbazing en mijn neus tegen het raam naar buiten zitten staren. Ik kwam binnen via La Paz El Alto, hier is ook de luchthaven en laat ik zeggen dat het een buurt is die wij niet kennen en ook niet direct op je verlanglijst staat om nog eens te bezoeken. Men was wel heel erg blij dat ik kwam want er was een optocht van honderden maar dan ook echt honderden personen verkleed in heel speciale pakken, wil echt mijn best doen maar kan niet uiteggen hoe bijzonder men verkleed was en al dansend over straat ging. Verder was de wijk zo erg dat ik dacht mijn god, mijn grote lieve god (dat terwijl ik niet eens gelovig ben) moet ik hier een jaar blijven????

Vanaf El Alto ga je de snelweg op en kijk je in de valei waar je de gehele stad ziet liggen, en wat is deze allejezus groot. Iedere heuvel, iedere berghelling is volgebouwd. Nog nooit zo een grote stad gezien.

Bij de busterminal stond Dennis en na een omhelzing van vrienden die elkaar zeven jaar niet meer hebben gezien zijn wij direct naar zijn huis gereden om kennis met zijn vrouw en kinderen te maken. Een heel heel bijzondere ervaring is dat je in die 40 minuten rijden naar zijn huis met elkaar zit te praten of je elkaar vorige week nog hebt gezien. Direct heel bijzonder en heel vertrouwd en dat voelt toch bijzonder als je iemand zo lang niet hebt gezien en de ontmoeting in een totaal andere wereld is.

Dennis woont in een prachtig huis in een relatief rustigere omgeving van de stad, dat merk je direct aan alles. Ik heb een prachtige kamer met eigen badkamer erbij. Dennis heeft een heel lieve vrouw en schatten van kinderen waarmee ik direct hand in hand mee door het winkelcentrum mocht lopen. Daar hebben wij de twee winkels van Karen bekeken en geluncht met de gehele familie in de bekende Dubliner. Super gezellig, super super lief en gastvrij. Alleen moet ik nu even een uurtje rusten want ben gesloopt en die hoogte is serieus killing. Zelfs Dennis (mijn kleine grote vriend zoals in de titel staat vermeld) staat na 7 jaar nog te hijgen.

Hasta Luego