Berggeit

De dag was dus met de taxi-tour en ontmoeting met Vani prachtig afgesloten. Ik blijf maar niet begrijpen waarom ik voor ieder vertrek toch weer gespannen ben maar mijn hele leven zit in twee koffers en aangezien het hier toch enigszins chaotisch overkomt (alhoewel dat steeds meer begint te wennen en het uiteindelijk toch allemaal goed verloopt) maak ik mij constant zorgen. Waar is mijn paspoort, waar is mijn creditcard en andere dingen die van belang zijn etc etc.

Gisteren moest ik pinnen, iets waar ik thuis helaas veel te goed in was en een doodnormale handeling is. Nou hier dus weer net niet. Super voorbereid ging ik op pad, bij de bank geregeld dat pas werelddekking had etc etc. Gewoon naar de pinautomaten waar dezelfde symbolen opstaan als op mijn bankpas. Koekie eitje zou je zeggen. Hotel accepteerde mijn creditcard niet dus moest even pinnen. Na drie banken waar exact dezelfde symbolen als op mijn bankpas stonden maar ik constant melding kreeg dat geld opnemen niet mogelijk was probeerde ik maar een bank waar die symbolen niet stonden. Alleen het symbool geldig met Visa en dat was nou het enige symbool wat niet op mijn kaart stond maar uiteindelijk wel de enige machine waar ik dus wel geld uit kreeg. Dit thuis lezende op de bank zullen jullie wel denken, Niels waar maak jij je druk om. Zou ik ook denken, het is gewoon lastig uit te leggen dat het allemaal totaal maar dan ook totaal anders is hier.

Na nog wat hangen en wachten en luisteren naar het getoeter van de bewoners vertrok mijn bus op tijd. Het was 20.50 uur en al verdomd koud geworden terwijl ik overdag nog bij het zwembad had gezeten. Na 16 winkels bezocht te hebben had ik uiteindelijk mijn zonnebrand gevonden maar aangezien de zomer bij ons net over was, ik voor mijn doen al aardig gekleurd was en toch maar twee uurtjes bij het zwembad zou zitten was ik vergeten mijn borst in te smeren. Ben er nu achter gekomen dat je dat op deze hoogte zeker niet moet vergeten want mijn borst is nog vuurrood hahaha.

Vertrek met bus op tijd, ik stapte in bij mensen die al bij een eerdere bestemming waren ingestapt en alle gordijnen waren dicht. Ik nog even getracht naar buiten te kijken maar dat was zinloos. Buiten was het al pikkedonker en straatverlichting is er zeker niet op de route die wij af moesten leggen.

Maar wat een bewondering heb ik voor de chauffeur. In een bustrip van 15 uur is de afstand die hij rechtdoor heeft kunnen rijden zeker niet meer dan 4 KM geweest. Gemiddeld denk ik dat hij na 10 keer zijn eigen buslengte een bocht moest maken. En bochten maken kon hij, af en toe gedacht dat ik blij moest zijn dat de gordijnen dicht waren want ik had het gevoel dat hij, zeker de bochten naar links, zijn eigen deur openschoof en met zijn knie over de grond de bocht wilde nemen. Mijn god wat zijn wij 15 uur door de bergen geracet. Keihard werd iedere bocht genomen en bochten hebben wij er duizenden en duizenden van gehad in die 15 uur. Waar ik eerst super blij met de luxe stoelen was baalde ik er nu van dat ik niet klem vast zat en van links naar rechts werd geschud in mijn stoel hahaha. Al met al heb ik nog aardig wat kunnen slapen en vanaf zes uur in de ochtend tot 12.00 uur aankomst naar buiten gekeken. Helaas wel soort van ramp toerisme want wat een armoede heb ik weer gezien, na iedere bocht doemde er wel weer wat nieuws en verrassends op.

Bij aankomst in Cusco was mijn golftas incl nog heel veel bagage daar ook en met taxi naar Hostel van zakenpartner van Dennis gegaan. Heel apart om in zo’n Hostel te komen waar bijna iedereen met nog 16 anderen op een zaal ligt. Verwend als ik ben heb ik toch een van de weinige privé kamers alhoewel hok een betere benaming is hahahaha. Binnenkomend met een mooie rolkoffer en een golftas is ook een bezienswaardigheid als iedereen rondloopt als hippiesmet rugzak op de rug maar ook rugzak voorop de borst. Laat ik het zo zeggen dat ik enigszins uit de toon viel hier hahahaha. Helemaal omdat ik verschrikkelijk liep te hijgen met het slepen van mijn 50 KG bagage want Cusco ligt ook al ruim boven de 3000 meter. Deze reizigers waren er vermoedelijk al aan gewend want zonder blikken of blozen wandelde zij op hun teenslippers met al hun bagage rustig door. Schaam ik mij, in zijn geheel niet. Nooit te oud om te leren en nieuwe ervaringen op te doen en ik geniet er ieder moment weer van.

Net een heerlijke curry hier gegeten en kennisgemaakt met de kok die ook met Dennis in La Paz heeft gewerkt en samen wat anekdotes gedeeld over onze gemeenschappelijke vriend. Hij noemde hem poco loco dus ik weet zeker dat wij het over dezelfde persoon hadden hahahaha.

Morgenavond om 22.00 vertrek naar Dennis in La Paz waar ik dan zaterdag 13 september om 13.00 uur aankom na weer een busreis van 15 uur. Ondanks dat ik geniet van ieder moment van deze reis en alle ervaringen(ik mij gister tijdens de zoektocht naar Vani mij even voelde als de presentator van Spoorloos) zie ik erg uit om bij Dennis aan te komen. Wij hebben nu ook iedere dag contact met elkaar en dat zal het komende jaar zeker niet veranderen hahahaha.