Just another normal day in Bolivia

Valse voorwendselen is wat Dennis mij heeft gegeven toen ik nog in Nederland was. Ik zal de mailtjes er nog eens bij zoeken waarin hij schreef dat ik in het begin echt moest wennen aan de hoogte, alles heel rustig aan moest gaan doen, heel langzaam aan de hoogte moest gaan wennen. Wel als Dennis dit rustig vindt dan hoop ik hem niet snel in een drukke bui tegen te komen. Sinds ik hier ben heb ik (bijna) alle zakenpartners ontmoet en ren van vergadering naar vergadering met hem. Overal zijn namelijk wat kleine problemen, hij en zijn partners hebben nu een dusdanig deel van de Horeca in La Paz in hun handen dat er ook mensen zijn die zich tegen hen gaan keren. Te ingewikkeld om hier uit te leggen maar laat ik het zo zeggen, zij werken allemaal bikkelhard en de mensen die de gehele dag niets doen en stilzitten (ook wel Bolivianen genoemd) worden dan jaloers en dan keert the government zich tegen hen. En dat is ook weer lastig in een land welke geheel maar dan ook echt absoluut niet corrupt is.

Maar vandaag hadden wij een iets rustigere dag in gedachte, even wat dingen bekijken in de bergen voor nieuwe plannen met één van zijn zakenpartners welke een bureau heeft voor trips in de mountains (adventure trips) etc etc. Zoals jullie al vaker hebben kunnen lezen in mijn berichten loopt hier alles anders dan zoals ik gewend ben. Dennis en ik dus op pad met Jeff en een vriendin van hem. Wat ik alleen nog niet wist is dat zij 6 a 7 keer per jaar diverse bergen beklimmen all around the world en dat bergen bekijken met hen een heel andere insteek heeft zoals ik het had begrepen. De reis er naar toe was prachtig, allereerst was het de vraag of het überhaupt zou lukken want alle buschauffeurs en taxirijders staakten omdat er twee stoplichten bij waren gekomen in de stad en dat zou hen een half uur extra per dag kosten. Vandaar werden diverse wijken afgesloten, waren alle scholen gesloten want ouders konden hun kinderen niet naar school brengen. Dit tikkende zit ik met een grote grijns op mijn gezicht want het gaat daadwerkelijk weer helemaal nergens over. Alleen al om het feit dat ik eerder schreef dat men toch maling heeft aan stoplichten dus vanwaar al deze commotie. Mijn persoon, dennis en al zijn buitenlandse zakenpartners zullen het allemaal nooit gaan begrijpen, ieder zijn eigen cultuur en gewoontes zullen wij maar zeggen. Gewoon naast je neerleggen zal een term worden die je vaker van mij zult lezen.

Maar goed de avontuurlijke Jeff heeft voor zijn bedrijf twee grote jeeps waarvan Dennis en ik er volgende week vrijdag 1 van gaan lenen als wij met vier koppels door de jungle gaan trekken ( ik hoorde dat wij alleen al 360 liter aan gasoline op het dak meekrijgen want het wordt the middle of nowhere), maar met deze Jeep konden wij de blokkades vandaag ontwijken en de bergen in. Vanaf vertrek hoorde ik pas wat voor een berggeiten zij zijn en zag ik de kleding, rugzakken, GPS apparatuur en raakte vanaf dat moment al buiten adem en dat is er zeer zeker niet beter op geworden.
Een prachtige hobbelige reis door de bergen waar het landschap constant veranderde en zij allemaal anekdotes over vertelde, super leuk en super interessant. Maar toen begon het klimmen op 4000 meter hoogte, nee ik zeg het verkeerd. Op deze hoogte daalde wij eerst wat af maar dat ging in een tempo over wat zij paadjes noemde maar ik helemaal niets van een pad in zag. Als dat paden waren dan was de gehele berg een pad. Ik hoop dat de foto’s een beetje overbrengen wat ik bedoel. Voordat de lullige berichten komen zeg ik nu vast dat het klopt dat ik geheel achteraan loop. Een dergelijke wandeling zou op 500 meter hoogte al zwaar voor mij zijn maar achter doorgewinterde bergbeklimmers aanrennen op vierduizend meter hoogte op Nike gympies is wederom een nieuwe ervaring. Maar het werd zo langzamerhand ook wel weer eens tijd voor een nieuwe ervaring hahahaha. Ik hoop wel dat jullie tussen de regels door lezen dat ik het erg naar mijn zin heb in deze constant Candid Camera show.

Het was daadwerkelijk zo zwaar dat men dacht dat ik bellen aan het blazen was op kauwgom maar dit waren gewoon mijn longen die naar buiten kwamen hahaha. Na een geweldige tocht naar een dorpje gereden waar ik alle vier de personen op een drie gangen lunch heb getrakteerd. Hou hier wel bij in gedachte dat dit een andere zaak was dan dat wij gewend zijn. Zij bestelden een bier, de flessen zijn echter zo groot dat zij deze met zijn drieën deelden en ik bestelde een 7-up. Toen werd er een nieuwe fles van 2 liter 7-up op tafel gezet en moest de rest lachen om mijn verbaasde blik. Ik zeg Dennis ik vraag 1 glas 7-up geen twee liter maar dat schijnt gebruikelijk te zijn en de rest neem je gewoon mee naar huis. Voor hen normaal, voor mij weer even wennen dus. Maar al met al super gezellige lunch gehad en ik kon wel interessant doen door voor iedereen te betalen want ik was 7 euro kwijt voor alles bij elkaar voor 4 personen. Alhoewel dat nu dus goedkoop klinkt, er komt een tijd dat dit het bedrag wordt dat ik per dag ga verdienen.

Na de lunch weer een rondje gereden en gekeken bij de onderkant van de canyon waar het uiteindelijk de bedoeling is dat de toeristen weer worden opgepikt die dus via een touw naar beneden zijn geabseild. Niet dat ik nou zo’n held ben in abseilen maar ik noem het nu al mazzelaars want zij hoeven dus niet de klim terug omhoog te doen naar 4000 meter die ik wel heb moeten doen hahaha. Beneden in de canyon heb ik nog wel enig klim en klauter werk moeten doen en deze foto’s circuleren al op FB namens mijn grote vriend Dennis (waarvoor dank). Ik zal hier maar niet vermelden dat hij ze makkelijk kon maken omdat hij afhaakte bij deze klim, dat zou namelijk weer lullig ten opzichte van hem zijn.

Eind goed al goed, geweldige tocht gehad. Daarna naar huis waarna Niels even twee uur op bed heeft gelegen waarna wij om 17.00 uur weer konden vertrekken naar meer serieus werk, er moest vergaderd worden. Overdag niet werken dan maar in de avond natuurlijk. Allemachtig interessant om allemaal mee te maken. Na de vergadering hebben wij eten besteld om mee naar huis te nemen voor de gehele familie en hebben Dennis en ik wachtende op het eten twee drankjes gedronken. Nou ik was er al voor gewaarschuwd en ik behoor nu bij de groep die het overkomt. Rijdende op weg naar huis zei Dennis al wat ben je stil maar ik kreeg een enorme wegtrekker, tikte op zijn been en wees naar de kant van de weg. Hij begon al te lachen en wist hoe laat het was, hoogte ziekte en overgeven. Mijn god, in de ochtend kwamen mijn longen al naar buiten zetten nou aan de kant van de weg is alles naar buiten gekomen. Maar mijn goede vriend Dennis kwam erg lief met een toiletrol aanzetten waarop ik aangaf dat ik niet aan het poepen was hahahaha. Daarna thuis snel weer aan de speciale thee tegen hoogte ziekte, matte de coca, lekker gegeten en nu lig ik om 21.21 moe maar voldaan in bed. Thuis kon ik nog wel eens bedenken hoe de volgende dag er uit zou gaan zien, nou ik kan jullie vertellen. Ik laat het morgen gewoon weer op mij afkomen.